با توجه به داده های باستان شناختی (آنچه تاکنون می توان استناد کرد)شیشه در حدود ۳۶۰۰ سال پیش از میلاد در مصر ساخته شده وآنها شیشه گران بی نظیر وبرجسته‌ای بودند. شیشه‌های قدیمی نور را از خود عبور نمی‌دادند وبه علت نا خالصی‌های موجود در آن رنگی بودند.ایلامیان کهن از شیشه مهرهای زیبا ساخته اندکه مشابه رنگ های آن در شوش نیز یافت شده است.درون تمدن ایران این هنراز تمدن مارلیک با مهره‌های شیشه‌ای وعمر ۳۴۰۰ سال پیش آغاز شده است. همچنین ظروف شیشه‌ای مایل به شیری در کاوش‌های لرستان به‌دست آمده‌است. از زمان هخامنشیان آثار شیشه‌ای چندانی در دست نیست. در آن دوره مهره‌های شیشه‌ای ایران در سراسر جهان قدیم معروف بوده که ظاهراً به رنگ سیاه و سفید بوده‌است.هنرشیشه گری مانند بسیاری ازهنرهای دیگربه گونه سزاوار مورد توجه محققان و باستان پژوهان قرارنگرفته است درصورتی که پیشرفت چشمگیر ایرانیان درهنرشیشه گری از دوران هخامنشی و بعد از آن بسیارمحسوستراست.با اینکه کاوش ها و تحقیقات صورت گرفته در باره تمدن هخامنشی مانند ادوار ماقبل تاریخ بصورت گسترده صورت نگرفته لذا اطلاعات باستان شناسان،مورخان و پژوهشگران درخصوص وضعیت هنرشیشه گری دوره هخامنشی زیاد رضایت بخش نیست.اما از یک نکته نمی توان گذشت که استفاده و یا پیشرفت شیشه گری در عصرهخامنشی ها نشان از استمراراستفاده اقوام ایرانی از این هنردردوره های قبل می باشد.شیشه گری در ایران سابقه بسیار طولانی دارد و از این صنعت در مراحل اولیه برای ساختن اشیا و لوازم ساده استفاده می کرده اند.ظروف شیشه ای مختص دوره هخامنشی غیراز فلات ایران درنقاط مختلف خاورمیانه آناتولی،بین النهرین، و فلسطین نیز یافت شده است.قطعات شیشه ای تخت جمشید که از سوی باستان شناسان موسسه شرق شناسی شیکاگو درسال 1931-1934 م درویرانه های کاخ خزانه در تخت جمشید کشف شدند. قطعه ای از شیشه سازی که با روش دمیدن ساخته شده باشد به چشم نیامد.درارتفاعات گیلان(البرز)شماری از قطعات شیشه ای درقبور پارتی مکشوفه کشف شد که حیرت باستان شناسان ژاپنی را برانگیخت.وبا توجه به نمونه هایی که در ژاپن کشف شده نشان از ارتباط این هنر و نفوذ شیشه گری ایرانیان به سرزمین آنها حکایت دارد.به هر روی مجموع کشفیات صورت گرفته ازجمله  گردنبد شیشه ای متعلق به 2250 ق.م که دارای دانه های آبی رنگ در ناحیه شمال غربی ایران کشف شده قدمت این صنعت را در ایران تایید می کند. در کاوشهای باستان شناسی قطعات شیشه ای مایل به رنگ سبز، متعلق به دوران تمدن های لرستان، شوش و حسنلو نیز کشف شده است باستانی ترین شیشه در ایران متعلق به دوهزار سال قبل از میلاد مسیح است و نمونه هایی از این شیشه ها مربوط به 2000تا 1000 سال ق.م شامل عطردان، النگو، کاسه و تُنگ است.در حفاریهای چغازنبیل که بزرگترین پرستشگاه تمدن عیلام در نزدیکی شهر شوش در خوزستان و متعلق به 1300 سال ق.م است، هزاران میله رنگارنگ شیشه ای کشف گردیده است.ظروف و تنگ و مهره و اشیا دیگر مکشوفه متعلق به دوره هخامنشیان نشان می دهد رنگ شیشه های دوره هخامنشی، سبز کم رنگ بوده اند که جزو شیشه های بی رنگ محسوب می شود . دلیل آن این بوده که مواد رنگی (اکسید فلزات) به خمیر شیشه اضافه نشده است و دلیل سبزرنگ بودن آن وجود ناخالصیها یعنی وجود آهن یا اکسید آهن در آن است.در دوره هخامنشی و ساسانی ، شیشه گران موفق به خلق آثار هنری نفیسی شدند که امروزه نمونه هایی از آن در موزه آبگینه تهران موجود است.طبق مدارک موجود، دوره هخامنشی شکوفایی صنعت شیشه را به همراه داشت؛ برای نمونه "ارسیتیوفانس" نویسنده نامدار یونانی که در قرن پنجم قبل از میلاد می زیسته در یکی از نمایشنامه های خود به جامهای بلورین دربار هخامنشیان اشاره کرده و قطعات شیشه ای کشف شده در تخت جمشید نیز گفته ی او را تایید می کند.این هنر درعهد ساسانی با تراش دادن شیشه به مهارت شگفتی در این دوران رسید و بهترین نمونه های کار این صنعتگران، جامهایی با دوائر مقعر کوچک است که تراش داده شده اند. هنرمندان ساسانی در تراش دادن شیشه مهارت مخصوصی داشته‌اند. شیشه  ساسانی در چین ارج بسیار داشته و به‌ویژه شیشه لاجوردی را گرانبها می‌شمردند. جام‌های پایه‌دار با نقش حلقه‌های برجسته از دورهاشکانیان و ساسانیان به‌جای مانده‌است.ظروف شیشه‌ای دوره  اسلامی تحت تأثیر طرح‌های قبل از اسلام است. در دورهٔ سلجوقی و تا زمان هجوممغول، افزارها و ظروف‌های بسیار زیبای شیشه‌ای از کوره‌های شیشه‌گری گرگان بیرون می‌آمد که به نازکی کاغذ و گاه مینایی و گاه تراشیده و کنده‌کاری شده‌است. روزگار سلجوقی اوج صنعت شیشه‌گری در ایران محسوب می‌شود. فرآورده‌های شیشه‌ای این دوران بیشتر شامل ظروف کوچک و بزرگ، عطردان‌های بسیار ظریف، جام‌ها و گلدان‌هایی با فرم‌ها و اندازه‌های متنوع و اشیاء تزئینی کوچک به‌شکل حیوانات و ... است. در دوره مغول رونق شیشه‌سازی از میان رفت و در عوض در این عهد سفالگری و کاشی‌کاری رونق یافت.در دوره تیمور رواج شیشه‌گری قابل توجه‌است. شیشه‌گرانی از مصر و سوریه به ایران آمدند و مشابه شیشه‌های ایرانی به مصر و سوریه رفت. در این دوره دو شهر سمرقند و شیراز از مراکز عمده شیشه‌سازی در ایران بودند. از این زمان به بعد این هنر روی به انحطاط نهاد تا زمان شاه‌عباس که با ساختن چراغ‌های مساجد و بطری‌ها این هنر دوباره زنده شد. شاه‌عباس شیشه‌گران ونیزی را برای احیای این صنعت به ایران آورد. در نتیجه شیشه‌گری در دوره صفوی رونق دوباره یافت. گاه شیشه را با دمیدن به درون قالب می‌ساختند و گاه شیشه را می‌تراشیدند تا به‌شکل جواهر در آید و یا نقوشی روی آن می‌کندند. و گاهی نیز شیشه را با نقوش درخشان، مینایی و طلایی می‌کردند. در این دوره کارگاه‌های شیشه‌سازی در شهرهای مختلف ایران از جمله اصفهان، شیراز و کاشان دایر شد.در فاصله بین سلطنت سلسله صفویه و قاجاریه هنر و صنعت شیشه‌گری در ایران از لحاظ سیر تکاملی پیشرفتی نداشته‌است و تا اواخر سلسله قاجاریه و بعد از آن به‌تدریج ضعیف‌تر شده‌است. با ورود شیشه به قیمت ارزان‌تر و مرغوب‌تر به بازار ایران، کم‌کم این صنعت رو به انحطاط نهاد