برای همه ی ما خیلی وقت ها پیش آمده که درباره ی

کاری مورد تعریف و تمجید دیگران قرار گرفته ایم

مثلا پزشکی که بخاطر تشخیص های درست و دقیقش

شهره ی عام و خاص می شود . با آمدن اسمش رفتار

عموم مردم همراه با تکریم و احترام است . جلویش 

دولا راست می شوند و خاضعانه حاضرند دستش را 

ببوسند .

یا مثلا هنرمندان از هر صنف و رسته ی هنری ، 

نقاش ، خواننده ، هنرپیشه و کارگردان ...مردم برای 

عکس گرفتن باهاشان سر و دست می شکنند . توی

صفحه ی شخصی ( پیجشان ) می روند و قربان صدقه

ها نثار می کنند

 این تعریف کردن ها هی ادامه پیدا می کند 

خب این اولش خیلی شیرین است

آیا کسی هست که نخواهد از او تعریف شود و کارش

مقبولیت عام بیابد ؟؟

خیلی هم خوب است چرا که این سبب می شود رفتار

مثبتی تقویت شود 

اما این تعریف ها از یک جایی به بعد یعنی درست از 

نقطه ی پر شدن ِِ ظرفیت ، کار دست آدم می دهد 

غروری ایجاد می شود که اغلب در پوششی از تواضع

رخ می نماید

آن پزشک لبخندهای رضایت بخش می زند و حتی ممکن

است شوخی ِِ کوچکی هم با شما بکند 

آن هنرمند وقتی هنرمند خطابش می کنند ، لبخند

محجوبانه ای  می زند و همیشه حرف هایش را با این 

تکه کلام آغاز می کند که " من خود را هنرمند نمی دانم 

اما به نظر من .... " 

اما اگر در همه ی این حالت ها کسی پیدا بشود که بر

خلاف دیگران اظهار نظری کند این افراد چنان از کوره در می روند که 

باورت نمی شود این همان شخص مورد احترام و همان

شخص محجوب و متواضعی ست که قبلا دیدید

شاید باید روی هیجاناتمان کنترل بیشتری داشته باشیم

پ ن : در تعریف کردن هایمان حد نگه داریم 

این به سود ِِ هر دو طرف است 

پ ن : حالا هی نیاین بگین مریم خیلی قشنگ نوشتی 

منم مغرور میشم

می گم اصلا تو کی ای ؟  من کی ام ؟ اینجا کجاست ؟